از لایک صفحه آقای خامنه ای تا رای ندادن

سکانس یک:

صفحه آقای خامنه ای را در فیس بوک لایک کردم.

با تشر فرمودند:« چرا لایک کردی؟»

عرض کردم:« دوست دارم بدانم در فیس بوک شان چه چیزهایی می نویسند.»

فرمودند:« هر لایک به صفحه ایشان نشانه دادن رای اعتماد به ایشان است. باید آن ها را منزوی کرد تا از خواب بیدار شوند.»

عرض کردم:« من چنین رسالتی برای خودم احساس نمی کنم و تنها دوست دارم نظرات مختلف را بشنوم، بخوانم و تصمیم گیری کنم.»

بعضی ها به تف و لعنت بسنده کردند و برخی دیگر در فضایی کاملن دموکرات بنده را از پروفایل شان پاک کردند.

سکانس دو:

نوشتم:« هر وقت توانستم دموکراسی را در خانواده ام بین دوستان ام برقرار کنم و با رفتار و کردار دموکرات با همه آن هایی که می شناسم برخورد کنم، آن وقت رای خواهم داد تا شاید بتوانم جامعه را هم به سمت دموکراسی سوق بدهم.

من یک فاز از دوستانی که رای می دهند عقب ترم.

موفق باشید»

با تشر نوشتند:« این که نشد دلیل باید رای بدهی.»

نوشتم:« اعتقاد دارم باید اطلاح را از خودم شروع کنم و پس از آن به سراغ جامعه بروم.»

فرمودند:« تو نمی فهمی و نمی دانی، الان اوضاع خیلی خراب است و نباید انتخابات را تحریم کنی و رای ندهی.»

باز بلند بالا عرض کردم:« من تصور نمی کنم رای ندادن به معنی پا پس کشیدن و جا خالی کردن باشد، بلکه رسیدن به آرمان به روشی غیر از رای دادن است. پس بهتر نیست به جای محکوم کردن یکدیگر، به جای استفاده از جمله های فرمایشی، به جای استفاده از شعارهای تکراری و خسته کننده، اجازه بدهیم تا هر کس به روش خود به سمت آرمان هایش برود؟

تصور می کنم این گونه به رفتار دموکرات نزدیک تر باشد.»

باز همان دوستانی که اول بار بنده را تکفیر کرده بودند که چرا لایک می کنی با فریاد فرمودند:« الان وقت رای دادن است و نباید صحنه را خالی کرد باید حضور داشت و حاکمان خواب آلود را از خواب بیدار کرد.»

من دیگر بار عرض کردم:« من چنین رسالتی برای خودم احساس نمی کنم و ترجیح می دهم از حق رای ام استفاده نکنم.»

و آن دموکرات ها نیز ناراحت از زبان نفهمی من تف انداخته و رفتند.